tegenwoordig is theater de schijnwereld
te zien op al die gestroomlijnde schermen
zonder enige opleiding zijn wij allemaal acteurs
met een rotsvast geloof in de maakbaarheid van succes
en dat het perfecte plaatje inderdaad bestaat
omdat we vol hoogmoed zijn opgevoed

het groots en meeslepend doen alsof
het geveinsde geluk dat je gelijk kan liken
leidt uiteindelijk tot de naïviteit
dat het spiegelbeelden moeten zijn,
na te streven, door iedereen gedeelde geboden

terwijl steeds meer grijze haren worden achtergelaten
op het rode pluche met zicht op een werkelijk gespeelde wereld
waar het falen centraal staat, al onze gebreken
waar duidelijk wordt dat we niet sterk als staal zijn
maar week als golfplaten in een krottenwijk tijdens een orkaan
net zo breekbaar en nutteloos als gebruikte lucifers

écht theater bejubelt kwetsbaarheid
omdat dat ondanks alles bescherming biedt
terwijl het ons gevoel van veiligheid
tegelijkertijd verziekt en geneest
meer hoeft theater niet te zijn
meer is fictie nooit zo nodig geweest

laat het je verleiden
om te twijfelen

en laat het barsten
in je spiegelbeelden slaan