Woensdagavond 27 maart was het derde Westlandse Boekengala in Westlandtheater de Naald. Te gast waren drie landelijk bekende schrijfsters: Esther Verhoef, Marieke Lucas Rijneveld en Annejet van der Zijl die werden geinterviewd door Jasper Henderson. Joia verzorgde de muziek. Vier dichters uit de streek mochten de avond wat opluisteren met poëzie rondom het thema ‘de moeder de vrouw’.
Ik was één van die dichters. Wat ik heb voorgedragen staat hieronder:
Godinnen
Vanavond mochten vier heren 
poëtisch de revue passeren
als je je rijmelarij maar wijden wou
aan DE MOEDER en DE VROUW.
Gelukkig daalde de uil van Minerva op mij neer
want die vrouw schijnt veel meer
dan de Romeinse Godin van de wijsheid te zijn.
Ze bleef dan wel kinderloos,
maar is ook de moeder der poëtische creatie;
haar gevleugelde symbool bracht mij wat inspiratie.
Die oehoe stuurde me gedecideerd op visite
bij een bekende Griekse mythe:
Onwetend van zijn afkomst
werd prins Oedipus geadopteerd
door een Korinthisch koningspaar
en hij won na een aantal jaar
(en ’t per ongeluk vermoorden van zijn échte vaâr)
de hand van koningin Jocaste.
Het verraste hen beide
dat zij niet alleen de vrouw was
die hem met vier kinderen verblijdde,
maar ook hém gebaard had.
Wat ooit uit haar – lang vruchtbare – poes was ontsproten,
stak nu steeds zijn staaf tot aan zijn kloten
in diezelfde poes, van zijn moeder en zijn vrouw.
Hun beider einde zag er vrij gruwelijk uit.
En al vond Freud dit alles niet complex,
het is niet waar ik mijn twee minuutjes mee besluit.
Ik wil een andere moeder en vrouw bezingen,
ooit een bemoste bibliothecaresse in Vlissingen,
een vrouw die, in haar moedertaal, nog volop voorgelezen wordt,
haar vlotte verhalen verslonden van haver tot gort,
vol moederlijk advies, vol vrouwelijke observatie, vol pit,
die sarcastisch en ondeugend opschrijft hoe het zit.
Ik heb het uiteraard over Annie M.G. Schmidt.
Verf het hemelsblauw op elke hagelwitte muur:
Annie is de vrouw, de moeder, de godin
van de moderne, moederlandse literatuur.
Zij is en blijft mijn uil, misschien ook die van Annejet,
want zeg nou zelf: je bent toch ‘je van het’
als je een gedicht over Oedipus en psychiaters eindigt met:
“We staan met Freud op en we gaan met Freud naar bed”